"ఇల్లాలే ఆధారం
మా పక్క పోర్షన్ లో ఒక్క యువ జంట ఉంటారు...
వాళ్ళిద్దరూ సాఫ్ట్వేర్ ఇంజనీర్లు...
ఇంకా పిల్లలు లేరు....
ప్రస్తుత పరిస్థితి వలన ఇంట్లో ఉండి పని చేసుకుంటున్నారు...
ఆ ఆఫీస్ పని...ఈ పనిమనుషులు రాకపోవడం వలన ఇంట్లో పనులు చేసుకోవడం వాళ్ళ వల్ల కాక అతలాకుతలం అయిపోతున్నారు...
కానీ తప్పదు కదా...
"ఏదో ఈ పూట అలిసిపోయాం ఆన్ లైన్ లో ఫుడ్ తెప్పించేసుకుందాంలే అనే రోజులు కూడా కాదు..."
చచ్చినట్లు ఇంట్లోనే ఏదో వండుకుని తినాల్సిందే...
ఇలాంటి రోజులు వస్తాయని ఎవ్వరూ ఊహించలేదు ఎప్పుడూ...
నా కైతే ఈ పనులు అవీ అలవాటే...
ఏదో అంట్లు తోముకోవడం..ఇల్లు తుడుచుకోవడం తప్పినా..మిగిలిన పనులు చేసుకోక ఎప్పుడూ తప్పదు...
వంట అనేది అనివార్యం...
అది కాకుండా ఇల్లు శుభ్రం చేసుకోవడం చాలా పెద్ద టాస్క్...
కుర్చీలు, టేబుల్, సోఫాలు తుడుచుకోవడం...కిచెన్ లో అంతా శుభ్రం గా పెట్టుకోవడం...
బాత్రూములు కడగటం నేనే చేసుకుంటాను...
ఇల్లు నీట్ గా పెట్టుకోవడం లో నాకు చాలా సంతృప్తి ఉంది...
అది చాదస్తం గా ఇంట్లోవాళ్ళు తీసి పడేసినా నేను చేస్తూనే ఉంటాను...
ఇంట్లో ఎక్కడైనా కూడా వేలితో రాస్తే దుమ్ము అంటుకోకూడదని నా పాలసీ...
అద్దం లా ఉంచుతాను...
కానీ వయసు 50 దాటాక కొంచెం కష్టమనిపిస్తోంది...
ఇలా పైకి అనుకుంటే..."నిన్ను ఎవరు చేయమన్నారు..?
అలా వదిలేయొచ్చు కదా అంటారు" ఆయన..పిల్లలూ కూడా...
ఇప్పుడు పిల్లలు ఇక్కడ మా దగ్గర ఉండటం లేదు...నేను ఆయనే ఉంటాం...
అయినా నేను మారలేదు...వంట నా హాబీ..
రుచికరంగా ఎప్పుడూ వంట చేయాలనుకుంటాను...వెరైటీస్ కూడా చేయడం ఇష్టం..
ఈ మానసిక సంతృప్తి ముందు నా శారీరిక శ్రమని అస్సలు పట్టించుకోను...
అయితే ఈ రోజు...పక్క పోర్షన్ లో వాళ్ళింటికి ఇద్దరు వచ్చి ఏవో పనులు చేసి వెళ్లారు...కొంచెం హడావిడి గా అనిపించి ఏంటా అని ఆ అమ్మాయి కనపడినప్పుడు అడిగితే...
ఏం లేదాంటీ ఈ రోజు లో ఆన్లైన్ లో చూసి... నవీన్ మా బాత్రూములు కడగటానికి, ఫ్యాన్లు తుడవడానికి ఇద్దరి పనివాళ్ళని పిలిచాడు...
వాళ్లొచ్చి ఆ పని చేసి వెళ్లారు...
అవన్నీ మేమెక్కడ చేసుకోగలం చెప్పండి అంది...
"ఓ..అవునా అలా చేసే వాళ్ళు కూడా ఉన్నారా...
ఎంత తీసుకున్నారేంటి అని అడిగాను నేను..."
రెండు బాత్ రూమ్ లు కడిగి ...నాలుగు ఫ్యాన్లు తుడవడానికి రెండు వేలు తీసుకున్నారు...
వాళ్ళు ప్రొఫెషనల్ ఆంటీ..చాలా బాగా క్లీన్ చేశారు అంది
ఆ అమ్మాయి...
కాసేపు పిచ్చాపాటి మాట్లాడి ఇంట్లోకి వచ్చేసాను...
కానీ.. నా బుర్రలో ఒక ప్రశ్న తొలిచేస్తోంది...
ఒక్కసారి బాత్రూములు కడిగి ఫ్యాన్లు తుడిస్తే ..రెండు వేలు అయితే...
ఈ లెక్కన నేను పాతికేళ్లుగా రోజూ బాత్రూములు అద్దంలా కడుగుతూ...
నెలకి రెండుసార్లు ఫ్యాన్లు తుడుస్తూ...రోజూ ఇల్లంతా డస్టింగ్ చేస్తూ...
రుచికరంగా వంటలు చేస్తున్న నాకు ఎంత రావాలి...?
నేను ఎంత సంపాదించి ఉండేదాన్ని...
ఆలోచిస్తే నేను ఎంత దోపిడీకి గురయ్యానో కదా అనిపిస్తోంది...
కనీసం నా పనికి నెలకి నాకు పదివేలు ఇచ్చినా...ఇరవైదు సంవత్సరాల నా సంపాదన ఈ పాటికి 25 లక్షలు దాటి ఉండేది...నాకంటూ బాంక్ బాలన్స్ ఉండేది...
ఏ ఉద్యోగం చేసి రిటైర్ అయినా ఏవో ఫైనల్ బెనిఫిట్స్ అంటూ ఉంటాయి...
ఈ ఇల్లాలి ఉద్యోగానికి ఏదీ లేదు...
నీ ఇల్లు నువ్వు చేసుకున్నావు...ఇందులో గొప్ప ఏముంది అంటారు..
నాకు ఎవ్వరూ లోటు చేయరు ఇంట్లో..ఏది కావాలంటే అది కొనిచ్చే భర్త...పిల్లలు ఉన్నారు...
కానీ ఏదైనా ఎవరో కొనివ్వాల్సిందే... నాకంటూ ఒక పైసా లేదు..
అంతా నీదే కదా అంటారు తను....
నిజమే...అంతా నిజమే...
కానీ ఏదో లోటు గా అనిపిస్తోంది ఈ రోజు...
నన్ను అందరూ ఉపయోగించేసుకున్నారనే బాధ...
లాభం లేదని తనతో అదే... మా వారి దగ్గర నా అక్కసు వెళ్ల గక్కాను....
తను పకపకా నవ్వుతూ అన్నారు...
ఓ...ఇదా నీ బాధ...
పక్కవాళ్ళింట్లో గంట పని చేసి వాళ్ళు రెండువేల తీసుకు వెళ్లిపోయారు....
అంతవరకే వాళ్ళ సంబంధం...
వాళ్ళు పని చేసి వెళ్లారని, చేయించుకున్న వాళ్ళకి ఎలాంటి ఫీలింగ్ ఉండదు...ఎందుకంటే వాళ్ళు డబ్బిచ్చేసారు కాబట్టి...
చేసిన వాళ్ళు కూడా ఈ చేయించుకున్న వాళ్ళని బయటికి వెళ్ళగానే మర్చిపోతారు...
అక్కడ డబ్బుతోనే సంబంధం...అంతే..!!
కానీ నువ్వు అలా కాదే...
నువ్వు అలా పని చేసి నన్ను పిల్లల్ని చూసుకున్నావు కాబట్టే...
నేను ఇన్నేళ్లు ప్రశాంతంగా ఉద్యోగం చేసుకోగలిగాను...
మన పిల్లలిద్దరూ బ్రహ్మాoడం గా చదువుకుని చక్కగా సెటిల్ అయ్యారు....
మేము ఎప్పుడూ నీ దగ్గర బయట పడక పోవచ్చు...నీ
మొహం మీద పొగడక పోవచ్చు...
మా మనసులో నీ పట్ల కృతజ్ఞత ఎప్పుడూ ఉంటుంది...
పిల్లలు ఇప్పటికీ మాటల్లో అంటూనే ఉంటారు...
అమ్మ ఎంత చేసింది మాకు...కాలేజ్ లోకి వచ్చినా మాకు తినిపించేది...ఎంతో రుచికరం గా వంటలు చేసి పెట్టేది...
అంత ఓపిక మాకు ఉంటుందా అనిపిస్తుంది అని....
నువ్వు లేకపోతే మేము లేము...
ఈ ఇల్లు ఇంత ప్రశాంతంగా ఉండి... మేము హ్యాపీ గా ఉండటానికి మూలం నువ్వు...
నిజం చెప్తున్నా...నాడబ్బు అంతా నీదే...
నీకు ఒక రేట్ కట్టి ఇచ్చి నిన్ను అవమానించడం నాకు ఇష్టం లేదు...
నీకో సంగతి తెలుసా మన బాంక్ బాలన్స్ అంతా నీపేరు మీదే ఉంది....
టాక్స్ తక్కువ పడుతుందని నీ పేరు మీదే వేసా...
ఈ ఇల్లు కూడా నీ పేరు మీదే ఉంది...
ఏరోజైనా నీకు కోపం వచ్చి "ఇది నాయిల్లు...బయటికి పో" ..అంటే నేను బయటికి పోవాల్సిందే అన్నారు నవ్వుతూ....
నాకూ నవ్వొచ్చింది తన మాటలకి...
పిల్లలకి నువ్వు ఇలా ఫీల్ అవుతున్నావని చెప్తే...నెలకి ఏభైవేలు నీకు పంపించగలరు...
నేను మనకి ఉన్నది చాలు అని ఒక్క పైసా కూడా వాళ్ళని అడగను...
నువ్వు జీవం మాకు...ఈ ఇంటికి మహారాణివి...మేమందరం నీ మీదే ఆధారపడి ఉన్నాం అన్ని విధాలా...
నీలో ఇలాంటి అసంతృప్తి ఉందని ఈరోజు వరకూ మా కెవ్వరికీ తెలీదు...
పనమ్మాయికి ఇంకో వెయ్యి రూపాయలు ఇచ్చి నీకు అవసరమనుకున్న పనులన్నీ చేయించుకో...
నేను వద్దన్నానా...
నువ్వు సంతోషంగా ఆరోగ్యంగా ఉంటేనే మేమూ బాగుంటాం.. అది గుర్తు పెట్టుకో అన్నారు...
నేను నవ్వుతూ..."చాలు చాలు...
నా ఆలోచన ...ఎంత మూర్ఖం గా ఉందో అర్ధమయ్యింది ఇది మనసులో పెట్టుకోకండి అన్నాను" మనస్ఫూర్తిగా...!!
అవును ఇది నా ఇల్లు..వీళ్లంతా నా వాళ్ళు అనుకున్నాను సంతృప్తి గా...
ఈ సంతృప్తి ఎన్ని లక్షలు పెడితే వస్తుంది..?
ఇంకెప్పుడూ నేను ఇలా ఆలోచించకూడదు గట్టిగా అనుకున్నాను...."
1 కామెంట్‌:
Nice story.Most women are not getting this moral support from family which makes think why should I do the work.The family happiness mainly dependsodepends women paitence.when women starts thinking about herself only the the family system may collapse.very nicely messaged.wonderful.
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి